Leven op 1 salaris

Vorige maand kwam bij mij redelijk onverwachts het besluit om mijn huidige baan op te zeggen. Op een moment dat ik na mijn vakantie er lekker tegen aan zou gaan. Helaas bleek ik toch ook na de vakantie mijn werk weer te vaak te veel naar huis te nemen en moest ik concluderen dat ik dat zo niet ga volhouden. Het is de eerste keer dat ik een baan opzeg en dan ook nog eens bij een baan waar ik het echt wel naar mijn zin had kwa werk. Maar als ik niet met de druk om kan gaan dan moet ik toch mijn conclusies trekken. Uiteraard was dit niet zo plots bedacht. In de zomer had ik mijn eerste twijfels. Deze waren voor mijn vakantie weggenomen door interne verandering en goede gesprekken. Per 1 oktober werd mijn tijdelijk contract verlengd. Helaas kwam het meenemen van werk naar huis door veel te piekeren en twijfelen heel hard terug.

Ik wilde wel meteen mijn baan opzeggen nu de knoop was doorgehakt en niet eerst kijken voor iets nieuws om dan op te zeggen. Dat vond ik niet prettig naar mijn werkgever die ik gewoon heel graag mag als mens. Het voelt ook veel bevrijdender.
Natasja stond er helemaal achter en zei 'We kunnen toch op 1 salaris leven'. En dat klopt. Maar ondanks dat wil ik wel weer iets vinden. Maar hoe snel dat zou gaan wist ik niet en ging er zelfs van uit dat we 2 maanden geen 2e inkomen zouden hebben want december is een gekke maand en als je wat hebt lopen in januari kan het pas februari zijn dat je aan de slag gaat. Daarnaast wilde ik ook goed de tijd nemen.

Nadat ik had opgezegd zou ik tot eind november werken en stuurde ik een week later een 2e sollicitatiebrief de deur uit. Ook een ICT support functie maar dan even anders, wel weer in Amersfoort en op fietsafstand.

Na een aantal dagen werd ik uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek en zo zat ik, nadat ik 2 wkn eerder had opgezegd, al aan de sollicitatietafel. Een week later volgde het 2e gesprek met de mensen waar ik mee ga werken. Dat was vorige week maandag en in de loop van vorige week waren we met alles rond.

Per 1 december kom ik in dienst, ga weer 32 uur werken over 4 dagen en behoud mijn vrije maandag. Zo boven verwachting stap ik aaneensluitend over naar een nieuwe uitdaging. Dit had ik niet kunnen dromen. Als dit anders zou lopen had ik niet kunnen beroepen op een WW-uitkering. Maar dat wilden we ook niet.

Omdat het scenario naar nieuw werk ook anders had kunnen zijn bleef deze week de zin 'We kunnen op 1 salaris leven' hangen. Afgelopen jaar hebben we financieel de bloemetjes buiten laten zetten. Zo hebben we heel veel (mini) vakanties genomen waar bij diverse vakanties de uitgaven flink boven begroting viel, maar het kon allemaal. Verder is er aardig wat geïnvesteerd in cryptocurrencies en hebben we ook dit jaar extra afgelost. Echter dat laatste haalt niet het gestelde doel van 15.000 euro.
Nu de cryptocurrencies zich nog niet terugbetaalt en we wel een doel hebben om snel afgelost te zijn (binnen 10 jaar, nog 8 te gaan) wilden we voor 2019 sowieso weer meer gaan aflossen. Met mijn nieuwe baan kan dat makkelijk. We zouden zelfs nog veel leuke dingen kunnen doen. Maar die zin 'We kunnen op 1 salaris leven' blijft hangen en toen bedacht ik me, waarom niet gewoon in 2019 bewust op 1 salaris gaan leven. Natas vind het ook een uitstekend idee en dus zullen we in 2019 mijn salaris met alles er op en er aan doorzetten naar extra aflossen en gaan we leven van het salaris van Natasja. En als we dat ook echt weten aan te houden kunnen we maandelijks zelfs 250 euro opzij zetten voor onze Onvoorziene spaarrekening. Dat laatste is wel nodig want die is leeg momenteel.

Een tijdje niet extra aflossen is toch minder bevredigend. Je lasten maandelijks zien verlagen en de hypotheekschuld zien slinken geeft een heel prettig gevoel.

En als er nog ruimte is om kleine extraatjes (via Euroclix, Crowdfunding en Snappcar) te besteden dan stoppen we die weer in de crypto of in beleggen.

In 2020 zullen we vast wel weer de teugels vieren en ons een fijne mooie vakantie gunnen. Japan staat op de wensenlijst ... dus wie weet.