Vorige maand blogde ik dat ik bezig was met het wegdoen van mijn afgedrukte foto's. In zoverre dat een groot gedeelte digitaal bewaard blijft. Na een aantal keren een selectie te hebben gemaakt van de schoenendoos met foto's, die al eerder bij een verhuizing een paar jaar geleden uit de foto albums waren gehaald, begon ik met digitaliseren. Dat deed ik eenvoudig en eerlijk gezegd niet op de meest mooie manier. Namelijk met mijn mobiel een foto van de foto maken. Dat gaat goed met mat afgedrukte foto's maar gezien ik ook een voorliefde voor glans had vroeger weerspiegelde veel foto's. Ik berustte me er in want ik wilde er geen geld insteken om dit mooi door een bedrijf te laten scannen. Ook kwam ik er achter dat bij het bekijken, zelfs bij minder goede kwaliteit de herinnering net zo levend naar boven kwam.
In mijn vorige blog kreeg ik veel reacties, zowel op de blog bij de opmerkingen en ook op facebook waar ik mijn blog publiceer. Best logische reacties van 😱 en zonde, krijg je spijt van, weet je het wel zeker, etc. Ondanks dat had ik er vrede mee ook al gaf ik in de blog toe dat het best een moeilijk proces is. Er kwamen ook reacties van mensen, die aan het consuminderen zijn, toch juist nog wel die afgedrukte foto's bewaren voor de herinnering. Dat had ik niet zo verwacht van consuminderaars of minimalisten. Foto's hebben een grote emotionele waarde om ze zelfs nog afgedrukt te houden in plaats van digital. Terwijl ik denk dat digitaal zoveel makkelijker is. Zo heb ik op mijn telefoon nu af&toe een oude foto als achtergrond en is het mijn fotolijstje bij de hand :-) Zie hier mijn overgrootvader waar ik vorige keer over blogde, die heeft een paar weken op mijn telefoon gestaan. Niet eerder zoveel naar hem kunnen kijken!
Ik gooi straks al mijn afgedrukte foto's weg nu ik ze op de computer heb en in de cloud en straks ook nog op een usb stick.
Ik weet niet hoe vaak mensen naar hun foto's kijken, als deze nog in lijstjes of fotoalbums zitten, maar mijn ervaring is, is dat foto's in lijstjes zelfs in je woonkamer niet meer zichtbaar zijn. En als je kijkt ervaar je niet dat intense gevoel in vergelijking met als je ze na lange tijd weer eens ziet. Nu zijn Natas en ik in 10 jaar tijd 2x verhuisd dus heb ik een aantal keren die herinneringen gehad. Ik had er alleen niet de rust voor om er iets mee te doen. Ja maakte ik af & toe een foto van de foto en postte ik dat op Facebook naar het desbetreffende familielid, de vriend(in), kennis of collega.
Dit keer was het veel intensiever om door de foto's te gaan. Selecteren, foto maken en op computer bijsnijden, naam geven. Hierdoor keek ik bewuster. Het proces was best zwaar ondanks de overwegende mooie en leuke herinneringen. Ik moest het gedoseerd doen. Je hersenen doen topsport met al die herinnering die hokjes openen en je dat gevoel er bij te levert. Op zich fijn want er komt veel prettige gevoelens bij los. Maar na een paar uur turen, selecteren wordt je moe.
Een maandje verder heeft dit opruim project niet alleen onafhankelijkheid gegeven op tastbare spullen maar vooral en met name veel reünies en ontmoetingen opgeleverd met relaties uit het verleden.
Ten eerste heb ik zo'n beetje al mijn bandleden van mijn diverse bandjes, ik heb er meer versleten dan ik aan liefdesrelaties heb gehad 😇😅, filmpjes en foto's van toen gedeeld. Daar kreeg ik van iedereen stuk voor stuk leuke reacties op. Ook de filmpjes op youtube van het materiaal wat we hadden aan optredens werd warm ontvangen. Zo zat ik in een coverband UneXpected waar ik na lange tijd contact kreeg met de zangeres Anne, door het delen. Door opnieuw contact te zoeken bleek de basgitarist inmiddels op Aruba te wonen en werken. En de gitarist woont nog steeds in Australië waar hij na het opheffen van de band naar toe ging. Hoewel we het graag willen, zit een snelle reünie er niet echt in. Maar we hebben via Facebookmessenger weer even leuk contact met elkaar.
Ik ben actief geweest als drummer in diverse bandjes tussen 1997 - 2005 en laatste paar jaren. De foto's dateren voor uit de eerste periode. Vorige week zaterdag was er een reünie bij de zangeres thuis van mijn eerste bandje Rixdollar. 2 bandleden had ik 20 jaar niet meer gezien. Het was een erg gezellige ontmoeting die nog een vervolg krijgt door samen te musiceren.
Eerder een maand terug vond er al een reünie plaats met een andere coverband, Ietsje Anders. Hier speelde ik in 2005. Deze complete formatie hebben elkaar 14 jaar niet meer gezien. Onderling is er wel in gedeeltelijk muzikaal contact gebleven.
Die avond was best bijzonder. We stonden alle 5 open omdat voor de ontmoeting en er was meteen die vertrouwde klik van toen. We werden enthousiast die avond om een eenmalig optreden te geven in het cafe (Cafe Brabant in Hilversum, formerly knows as cafe So What). In dit cafe is het ooit begonnen. Morgenavond is de eerste oefenavond :-) En we hebben gezegd, als we na die avond elkaar nog steeds zo muzikaal lief vinden dan gaan we voor een optreden volgend jaar voorjaar. Inmiddels hebben we elkaar suf geappt in het nieuwe band whatsapp groepje ... aan het enthousiasme ligt het niet.
Door de foto's heb ik ook contact aangehaald met een bandlid uit weer een andere band, powertrio Evil cisuM. Met de gitarist ben ik destijds minder leuk uit elkaar gegaan. Door de foto's kreeg ik een flashback met een positieve herinnering wat me aanspoorde hem op te zoeken op internet. Gelukkig was de interesse en de prettige herinnering wederzijds en hebben we zo weer oude herinneringen opgehaald.
Met een andere kennis zocht ik contact via de mail en de foto's en ze bleek net als ik bezig te zijn met het digitaliseren van haar foto's. Ze doet dat omdat ze gaat verhuizen.
Vorige week zondag was wel een van mijn bijzonderste ontmoetingen. Mijn destijds BFF (Best Friends Forever) zocht ik op nadat ik via Facebook verbinding kreeg na mijn poging om contact te leggen en wat oude foto's te delen. Ja ja zelfs beste vriendinnen voor het leven kunnen uit elkaars leven gaan :-) Zelfs zonder een vervelende oorzaak.
Dit was mijn vriendin vanaf de brugklas tijd die ik 19 jaar niet meer had. Na een halve dag waren we nog niet helemaal bijgepraat. Het was een erg vertrouwde ontmoeting die volgende maand bij ons thuis een vervolg krijgt.
Het zal de leeftijd, 50-er, en tijd wel zijn dat ik bezig ben met opruimen. En waarde hecht om door de herinneringen weer contact te zoeken.
Het project blijkt een ware tocht door memory lane die hernieuwde banden heeft gegeven.
Mooie van het digitaal maken is het makkelijk delen wat ik met al deze relaties heb gedaan. Ik kan het een ieder aanbevelen eens een dag door je foto's te gaan en wellicht weer in contact te treden met de mensen die je uit het oog bent verloren maar waar je wel mooie herinneringen mee hebt gemaakt. Voorlopig kan ik er op teren en als ik weer eens wil terugkijken heb ik mijn films en foto's overal bij de hand. Alles opgeslagen op Youtube (films) en Google Foto's (privé en openbare foto's). Laatste heeft per account 15Gb gratis opslag. Dat red ik niet eens met alle foto's die nu digitaal zijn gemaakt.
In mijn vorige blog kreeg ik veel reacties, zowel op de blog bij de opmerkingen en ook op facebook waar ik mijn blog publiceer. Best logische reacties van 😱 en zonde, krijg je spijt van, weet je het wel zeker, etc. Ondanks dat had ik er vrede mee ook al gaf ik in de blog toe dat het best een moeilijk proces is. Er kwamen ook reacties van mensen, die aan het consuminderen zijn, toch juist nog wel die afgedrukte foto's bewaren voor de herinnering. Dat had ik niet zo verwacht van consuminderaars of minimalisten. Foto's hebben een grote emotionele waarde om ze zelfs nog afgedrukt te houden in plaats van digital. Terwijl ik denk dat digitaal zoveel makkelijker is. Zo heb ik op mijn telefoon nu af&toe een oude foto als achtergrond en is het mijn fotolijstje bij de hand :-) Zie hier mijn overgrootvader waar ik vorige keer over blogde, die heeft een paar weken op mijn telefoon gestaan. Niet eerder zoveel naar hem kunnen kijken!
Ik weet niet hoe vaak mensen naar hun foto's kijken, als deze nog in lijstjes of fotoalbums zitten, maar mijn ervaring is, is dat foto's in lijstjes zelfs in je woonkamer niet meer zichtbaar zijn. En als je kijkt ervaar je niet dat intense gevoel in vergelijking met als je ze na lange tijd weer eens ziet. Nu zijn Natas en ik in 10 jaar tijd 2x verhuisd dus heb ik een aantal keren die herinneringen gehad. Ik had er alleen niet de rust voor om er iets mee te doen. Ja maakte ik af & toe een foto van de foto en postte ik dat op Facebook naar het desbetreffende familielid, de vriend(in), kennis of collega.
Dit keer was het veel intensiever om door de foto's te gaan. Selecteren, foto maken en op computer bijsnijden, naam geven. Hierdoor keek ik bewuster. Het proces was best zwaar ondanks de overwegende mooie en leuke herinneringen. Ik moest het gedoseerd doen. Je hersenen doen topsport met al die herinnering die hokjes openen en je dat gevoel er bij te levert. Op zich fijn want er komt veel prettige gevoelens bij los. Maar na een paar uur turen, selecteren wordt je moe.
Een maandje verder heeft dit opruim project niet alleen onafhankelijkheid gegeven op tastbare spullen maar vooral en met name veel reünies en ontmoetingen opgeleverd met relaties uit het verleden.
Ten eerste heb ik zo'n beetje al mijn bandleden van mijn diverse bandjes, ik heb er meer versleten dan ik aan liefdesrelaties heb gehad 😇😅, filmpjes en foto's van toen gedeeld. Daar kreeg ik van iedereen stuk voor stuk leuke reacties op. Ook de filmpjes op youtube van het materiaal wat we hadden aan optredens werd warm ontvangen. Zo zat ik in een coverband UneXpected waar ik na lange tijd contact kreeg met de zangeres Anne, door het delen. Door opnieuw contact te zoeken bleek de basgitarist inmiddels op Aruba te wonen en werken. En de gitarist woont nog steeds in Australië waar hij na het opheffen van de band naar toe ging. Hoewel we het graag willen, zit een snelle reünie er niet echt in. Maar we hebben via Facebookmessenger weer even leuk contact met elkaar.
Eerder een maand terug vond er al een reünie plaats met een andere coverband, Ietsje Anders. Hier speelde ik in 2005. Deze complete formatie hebben elkaar 14 jaar niet meer gezien. Onderling is er wel in gedeeltelijk muzikaal contact gebleven.
Die avond was best bijzonder. We stonden alle 5 open omdat voor de ontmoeting en er was meteen die vertrouwde klik van toen. We werden enthousiast die avond om een eenmalig optreden te geven in het cafe (Cafe Brabant in Hilversum, formerly knows as cafe So What). In dit cafe is het ooit begonnen. Morgenavond is de eerste oefenavond :-) En we hebben gezegd, als we na die avond elkaar nog steeds zo muzikaal lief vinden dan gaan we voor een optreden volgend jaar voorjaar. Inmiddels hebben we elkaar suf geappt in het nieuwe band whatsapp groepje ... aan het enthousiasme ligt het niet.
Met een andere kennis zocht ik contact via de mail en de foto's en ze bleek net als ik bezig te zijn met het digitaliseren van haar foto's. Ze doet dat omdat ze gaat verhuizen.
Vorige week zondag was wel een van mijn bijzonderste ontmoetingen. Mijn destijds BFF (Best Friends Forever) zocht ik op nadat ik via Facebook verbinding kreeg na mijn poging om contact te leggen en wat oude foto's te delen. Ja ja zelfs beste vriendinnen voor het leven kunnen uit elkaars leven gaan :-) Zelfs zonder een vervelende oorzaak.
Dit was mijn vriendin vanaf de brugklas tijd die ik 19 jaar niet meer had. Na een halve dag waren we nog niet helemaal bijgepraat. Het was een erg vertrouwde ontmoeting die volgende maand bij ons thuis een vervolg krijgt.
Het zal de leeftijd, 50-er, en tijd wel zijn dat ik bezig ben met opruimen. En waarde hecht om door de herinneringen weer contact te zoeken.
Het project blijkt een ware tocht door memory lane die hernieuwde banden heeft gegeven.
Mooie van het digitaal maken is het makkelijk delen wat ik met al deze relaties heb gedaan. Ik kan het een ieder aanbevelen eens een dag door je foto's te gaan en wellicht weer in contact te treden met de mensen die je uit het oog bent verloren maar waar je wel mooie herinneringen mee hebt gemaakt. Voorlopig kan ik er op teren en als ik weer eens wil terugkijken heb ik mijn films en foto's overal bij de hand. Alles opgeslagen op Youtube (films) en Google Foto's (privé en openbare foto's). Laatste heeft per account 15Gb gratis opslag. Dat red ik niet eens met alle foto's die nu digitaal zijn gemaakt.
Mooi zeg, dat het zoveel goeds voor je doet!
BeantwoordenVerwijderenIk snap ook nooit zo goed dat mensen klagen over dat ze die digitale foto's nooit meer terugkijken. Ik bekijk ze veel vaker dan de afgedrukte exemplaren.